Amelize, our new horse

Samen met haar zusje liep Chiara door de stallen. Haar zusje zou nu eindelijk haar eigen paard krijgen. Het was een E-pony van 6 jaar, een merrie en ze heette Amelize. Wat voor ras het precies was, was niet helemaal duidelijk geweest. Het was waarschijnlijk een Haflinger gekruisd met een Arabier. Ben je zenuwachtig, Aud? vroeg ze aan haar zusje, maar eigenlijk wist ze het antwoord al. Audrey zat ongeveer al de hele dag op een neer te stuiteren en te zeggen dat ze zo graag naar Amelize wilde, en nu was hete dan eindelijk zo. Chiara zelf vond het eigenlijk ook wel spannend. Nu hadden ze eigenlijk 2 paarden, want haar zusje kon ook op Shadow rijden, en zij op Amelize. Ze liepen samen achter de manege-eigenaar aan en eindelijk stonden ze voor de stal. Een prachtige merrie stak haar neus door de tralies van de box en briesde. Chiara aaide de zachte neus. en ze kon het woordje wauw niet onderdrukken.

Tuurlijk was Audrey zenuwachtig. Ze zou haar eigen paard krijgen! 'ja' zei ze tegen Chiara en knikte erbij. Door de tralies van de boxen kwwmane soms neuzen van paarden, die Audrey uitnodigden ze te aaien. Toen kwamen ze eindelijk bij de box van Amelize aan. Een mooie merrie had haar neus door de tralies gestoken en Audrey hoorde Chiara wauw zeggen. Ze knikte. 'zeker' zei ze. Chiara aaide de neus van Amelize, en Audrey volgde haar voorbeeld. 'echt een plaatje' zei de manege-eigenaar. 'het is een schat van een merrie, en ze zou nooit iemand pijn doen'. Audrey opende de deur. De merrie kwam gelijk naar haar toe, en Audrey gaf haar een van de snoepjes, die in haar zak zaten. 'hoi Amelize' zei ze tegen de merrie.

Chiara luisterde naar het verhaal van de manege eigenaar en knikte in gedachten verzonken. Mer haar ogen volgde ze Audrey, die de stal in liep Amelize een paardensnoepje gaf. Ze genoot er echt van, zag ze. Bedankt zei ze tegen de manege eigenaar en knikte hem vriendelijk toe. Ik ga maar weer, een leuke tijd met jullie paard toegewenst! zei hij vriendelijk, en draaide zich om en liep weg. Echt mooi, hé, Aud? vroeg ze aan haar zusje, maar eigenlijk wist ze het antwoord al. Tuurlijk. Dit paard zou iedereen mooi hebben gevonden. Zullen we er een stukje op gaan rijden, zus? De spullen liggen hier. zei ze met een glimlach, en knikte naar het zadel dat naast haar lag.

Verrast keek Audrey op en knikte heftig. ja! zei ze daarom snel. Ze pakte snel de spullen. Het zadel was zwaarder dan Audrey had verwacht maar ze negeerde het. Ze had zo'n zin in het rijden. Al een paar weken had ze gewacht op deze dag en nu was het dan eindelijk zo ver, Amelize was van haar! Toen het zadel er op lag en Amelize het hoofdstel in had liet ze het paard uit de stal lopen richting de bak. Amelize liep gewoon mee zonder enige twijfel. In het midden van de bak bleef ze braaf staan en Audrey keek naar Chiara. kan je even helpen? vroeg ze net een glimlach.

Chiara keek toe hoe haar zusje Amelize opzadelde, en hoevel plezier ze nu al mete het paard had. Het was leuk om Audrey lachend te zien, ze had zo'n leuke lach. Plotseling kwam Audrey de stal uitgelopen met Amelize in haar hand en liep naar de dressuurbak. Amelize liep braaf mee, en had haar oortjes gespitst. In de bak keek Audrey Chiara wat hulpeloos aan, en vroeg ze of Chiara even kon komen helpen. Zonder enige twijfel liep Chiara de bak in en hield het zadel aan de andere kant vast, zodat het niet af zou glijden. Toen Audrey op haar eigen paard zat, singelde Chiara nog even aan, en liep daarna naar de rand van de bak. Nou, Aud. Heel veel plezier hé! zei ze lachend tegen haar kleine zusje terwijl ze keek hoe het paard liep. Mooi, dat was hoe ze liep. Ze loopt mooi. Rijdt ze ook lekker? zei ze na een tijdje.