Val niet!

Florine liep over het spuitplein. Een aantal keer stond ze stil om te kijken naar kleine kinderen die bij de fontein aan het spelen waren. Florine dacht terug aan de tijden dat zij daar als kind zat te spelen. Ze woonde hier al haar hele leven. Altijd kwamen er nieuwe mensen, die een paar weken later alweer weg waren. Als mensen probeerde vrienden met haar te worden, negeerde ze ze meestal gewoon, want ja, na een tijdje waren ze toch weer weg. Misschien was dat de reden dat Florine zo'n bitch was geworden. Ze had nog maar een echt goede vriendin, maar die was ook net verhuisd. Meestal kwamen mensen hier heen omdat ze in nood een huis nodig hadden. Florine liep naar een kraampje om een ijsje te kopen, er stond iemand in de rij voor haar die het geld net liet vallen. Ongeduldig zuchtte Florine.

Shit mompelde Jesse toen zijn geld uit zijn zak viel. Hij bukt om het op te rapen en hoorde toen een meisje achter zich ongeduldig zuchten. Hij stond weer op en keek om. Sorry, hoor zei hij. Vanille alstublieft zei hij tegen de ijscoman, toen die vroeg welke smaak hij wilde. De ijscoman overhandigde het ijsje aan hem, en hij liep weg, naar de rand van de fontein om daar op te zitten. De rand was nat, van al het water dat er op gespoten werd, maar hij zat er nu toch al op.

Beledigd zei de jongen voor haar sorry hoor. Florine had spijt van die zucht, maar het was een gewoonte geworden om onaardig te doen. Dat was eigenlijk best wel erg. De jongen bestelde vanille en liep weg. Florine was aan de beurt. De ijscoman keek haar vragend aan maar toen dacht ze aan haar lijn. Nee, dank u, toch maar niet zei ze tegen de man, en liep weg. Ze keek even rond en zocht de jongen. hij zat op de rand van het spuitplein. Florine liep naar hem toe en ging naast hem zitten. Bijna iedereen hier at iets. Patat, ijs, suikerspinnen. Allemaal wel iets. Florine's maag rommelde, maar ze moest doorzetten! Hai zei ze tegen de jongen.

Hee groette Jesse haar terug. Hij bekeek het meisje. Ze was dun, erg dun en haar maag rommelde. Ze had geen ijsje genomen, viel Jesse op. Hij volgde haar blik en zag dat ze keek naar de etende mensen. Waarom at ze niet? Ze was al zo dun? Toch maar geen ijsje? vroeg Jesse lachend. Hij nam nog een lik van zijn ijsje en proefde de vanille smaak. Vragend keek ij haar aan.

ij, haha!

De jongen vroeg of ze toch maar geen ijsje had genomen. Tsja, wat moest ze hier op antwoorden? Als ze zei, nee, ik heb er geen zin in, dan ga je niet in de rij staan, en als ze zou zeggen dat ze aan de lijn deed, wat de waarheid was, zou hij zeggen: maar je bent al zo dun! Dat zei iedereen, en toch geloofde Florine het niet. Ze had al zoveel gehoord over meisjes die te ver door gingen en in een kliniek of ziekenhuis belandden. Zij zou dat nooit krijgen, er moest maar een paar kilo af. Nee, ik had geen geld meer, en daar kwam ik in de rij pas achter verzinde ze snel en ze keek de jongen aan. Florine stelde ze zichzelf voor.

Jesse had wel door dat het meisje loog. Ze deed waarschijnlijk aan de lijn, terwijl ze al zo dun was! Hij hield er niet van als meisjes aandacht probeerde te trekken door te zeggen dat ze te dik zijn. Het meisje stelde zich voor als Florine. Jesse zei hij terug. Kom je hier vandaan? vroeg hij. Hij had haar nog niet eerder gezien, maar dat was best wel logisch. Blue Mountain was groot.